Rozdział XIII To co naważniejsze cz 5

Witam wszystkich czytelników w ten długi czerwcowy weekend :) Pogoda (przynajmniej u mnie) średnio dopisuje, to jakieś fatum czy co? Gdy się pracuje/studiuje/uczy słoneczko świeci, ciepełko na dworze aż żal siedzieć w domu, a gdy wole przychodzi wszystko się psuje ;(  ale przynajmniej poczytać coś można ;) Zapraszam, więc na rozdział i życzę milej lekturki, a także udanej reszty weekendu.
*********

Siwowłosy mężczyzna stał  niewzruszenie na drodze śmiercionośnej strzały, za którą mknęły już kolejne trzy pociski wystrzelone przez Ezawa. Wtedy Miyagi chwycił swoją laskę w obie dłonie i wbił jej koniec w ziemie przed sobą.

 - Geijutsu seishoku: Kyūjitsu hogo!  – krzyknął, a powietrze wokół niego lekko zafalowało. Pierwsza strzała niespodziewanie zatrzymała się jakieś pół metra przed starcem. Otacza go przeźroczysta bariera. Kolejne pociski zatrzymywały się na niewidzialnej ścianie, tworząc wokół małe okręgi jakby na tafli wody. Po chwili strzały zanurzyły się powoli w barierze, lecz nie dosięgły starca, po prostu znikły. Ezaw spoglądał na to wszystko z zainteresowaniem.

- A więc jednak używasz technik kapłańskich. To dlatego było mi trudno znaleźć tą małą. - rzekł po czym wpuścił kilkanaście strzał w stronę starca, lecz znikły w niewidzialnej ścianie podobnie jak poprzednie.

-Chyba niewystarczająco się postarałem, skoro tak szybko nas znalazłeś. – stwierdził Miyagi po czym nakierował koniec laski na przeciwnika  – Geijutsu seishoku : Shiro kasai! – Na czubku drzewca pojawiło się białe światło, które pomknęło wąskim promieniem na Mrocznego Łowce, ten uskoczył w ostatniej chwili chowając się za drzewo. W miejscu gdzie przed chwilą jeszcze stał była sporych rozmiarów wypalona dziura.

-Nie wiń się, starcze. W końcu jestem najlepszym tropicielem. – odparł Ezaw i posłał w starca śmiercionośne pociski. Kilka uderzyło w ziemię tworząc wokół siebie wybuch ciemnej energii, oblepiła się wokół młodego drzewka, które momentalnie straciło liście i uschło.

-Widzę, że bierzesz to na poważnie. – stwierdził Miyagi. Niszcząc swoim promieniem drzewo, za którym ostatnio widział Ezawa, lecz już go tam nie było. Tanba zaczął ostrożnie rozglądać się wypatrując przeciwnika.

-Powiedzmy. Śpieszy mi się. – rozległ się zimny głos dochodzący z głębi lasu. Naraz na stojącego pośrodku polany starca spadł grad czarnych strzał, wszystkie zostały pochłonięte przez barierę otaczającą Miyagiego. Ten z lekkim uśmiechem spoglądał na jeden z osłoniętych cieniem konarów drzew.

-Naprawdę masz celne oko. Ale jak widzisz twoje strzały mnie nie dosięgną. – wyciągnął laskę w stronę gałęzi, która zaraz została spopielona przez promień starca.– Ale mój ogień nie ma z tym problemów. – dodał przyglądając się jak z drzewa opada częściowo zniszczony czarny płaszcz. Wiatr szarpał go przez chwilę zanim opadł na ziemię.

-To wszystko na co cie stać panie Ezawie? – spytał Miyagi przechadzając się wolnym krokiem blisko linii drzew  – Nie lubisz bezpośredniej walki co? Wolisz likwidować przeciwnika siedząc w bezpiecznej odległości mierząc do niego ze swojej kuszy? Zabić i zniknąć, robota w sam raz dla tchórzy nie sądzisz? Tak samo jak porywanie bezbronnych dzieci. Nic pewnie nie wiesz o uczciwej walce, zniżasz się jedynie do  podstępów i czajenia się w mroku niczym szczur. A tu tym razem trafiła kosa na kamień, bo strzały nie sięgają celu, prawdziwa zniewaga dla wytrawnego kusznika…

Ostrożnie wkroczył w gęste krzaki, gdy nagle zza pnia po prawej stronie starca, wyskoczył czarno ubrany mężczyzna, dzierżąc w dłoni swój myśliwski nóż celując wprost w gardło dziadka Izumi i Rikuo. Siwowłosy zablokował ostrze laską, w ostatniej chwili zauważył, że z lewej strony również zbliża się broń, Tanba odepchnął się od przeciwnika i wygiął się do tyłu unikając skrócenia o głowę jednak nóż zarysował mu policzek. Odskoczył szybko, lecz Ezaw nie dał mu szans na odpoczynek uderzał seriami, sprawnie operując nożami z prawej, z lewej nie dając Miyagiemu możliwości na wyprowadzenie ataku. Tanba musiał się cofać, tylko dzięki niebywałej zwinności nie doznał żadnych ran. Szarooki był wyższy od starca o ponad głowę i dobrze wykorzystywał dłuższy zasięg swoich ramion. Siwowłosy mimo gradu ataków zgrabnie osłaniał się swoją laską, lub uchylał się. Wtem Mroczny Łowca niespodziewanie wykonał potężne kopniecie w żołądek starca, ten jęknął głucho i cofnął się kolejnych kilka kroków, lecz teraz poczuł na plecach szorstką ścianę. Zatrzymał się, ten moment wykorzystał Ezaw zamachnął się nożem nad głową celując w wytrzeszczone oczy Miyagiego, ten zdołał się schylić  po czym przeturlał koło nóg mężczyzny poza zasięg jego broni. Czarne ostrze szarookiego zagłębiło się aż po trzon w pniu drzewa po chwili wokół niego pojawiła się ciemniejąca plama rozchodząca się powoli po drzewie. Mroczny Łowca wyciągnął nóż i zwrócił się do opartego o laskę Tanby, który mierzył go uważnym spojrzeniem.

-Teraz ja coś ci powiem, starcze. – rzekł zimno – Wy kapłani lubicie polegać na swoich sztuczkach i gadać o moralności, sprawiedliwości i dobroci. Możesz tym karmić tępych wieśniaków, ale tu daruj sobie kazania i walcz jak należy. Nie mam czasu się z tobą bawić w podchody, wiec pokaż na co cię stać i zakończmy to. – Tanba otarł krew z rozciętego policzka, roztarł ją w palcach i uśmiechnął się przyglądając się szkarłatnej posoce.

-Bawi cię to? – spytał Ezaw mrużąc lekko oczy.

-Bynajmniej, po prostu uświadomiłem sobie, że miałem racje.  Twoja czakra, która nasączona jest broń jest wyjątkowo mroczna, niespotykana, odbiera życie i zaraża energię życiową.  Zwykły człowiek nie mający ochronnego talizmanu, czy nie znający kapłańskich zaklęć oczyszczających mógłby nawet zginać od takiej rany. – przerwał przyglądając się poważnie szarookiemu – Wygląda na to, że naprawdę zaczęliście działać, wyleźliście ze swoich nor i przygotowujecie się.  Wyklęci Kapłani Chaosu.

Na twarzy Mrocznego Łowcy przez chwile odbiło się szczere zaskoczenie, lecz zaraz znów przywdział bezuczuciową maskę.

-Wiesz o nas? – spytał – Skąd?

-Dobrze się maskujecie, nie łatwo was rozpracować, wiedzieliśmy tylko, że coś się złego dzieje. Właśnie jestem w podróży do Pięciu Kage by przekazać im wieści i prosić o pomoc. Bałem się, że pewnie nie będą chcieli mi uwierzyć, ale spotkaliśmy naszą księżniczkę. Nie sądziłem, że to ma jakikolwiek związek. To nie typowe dla was- uprowadzać córkę samego Szóstego Hokage i to podczas najważniejszego święta? Zwykle czaicie się mroku i nikt nie wie, że stoicie za pewnymi wydarzeniami. Nawet nie obnosicie się ze swoimi symbolami. Dla przeciętnego obserwatora twój tatuaż na przedramieniu nic by nie powiedział, lecz ja wiem co tak naprawdę oznacza – wskazał na zniszczony rękaw czarnej koszuli odsłaniający ośmioramienna gwiazda wymalowany na jasnej skórze mężczyzny i spojrzał poważnie w zimne oczy Ezawa – Znowu się zaczyna prawda? Jesteś jednym z nich. Ale tym razem jest inaczej, coś potężniejszego wami kieruje. – westchnął głęboko – Miałem nadzieje, że nie  dojdzie do tego za mojego życia. Ale teraz nie mam już wątpliwości.

-Masz sporą wiedze. Ale czego innego można się było spodziewać po jednym ze słynnych Wędrownych Kapłanów – stwierdził Ezaw beznamiętnie– Ale czy zdajesz sobie sprawę co spotkało twoich pobratymców z wyspy Selene? – Starzec pobladł zaskoczony

-Skąd ty..? Co masz na myśli? – spytał podnosząc głos

-Po co ci to wiedzieć? I tak wszyscy zginiecie. – odparł Mroczny Łowca zacisnął dłonie na rękojeściach noży i ruszył na nieruchomego Tanbe.  Naraz Ezaw stracił twardy grunt pod stopami  i zaczął się chwiać. Spojrzał w dół, jego nogi zapadały się w grząskiej ziemi.

-Zalecam panu kąpiele błotne. Świetnie robią na cerę. –rozległ się głos  Seirana, który stał po drugiej stronie polany kilkanaście metrów od nich. Szczerzył zęby, a obok zapadał się w gęstej mazi Ares – Dziś okazja- kąpiel gratis. – dodał wesoło

Ezaw zmrużył oczy złowrogo, lecz zaraz skupił całą swą uwagę na pogrubionym u góry drzewcu laski trzymanej przez Miyagiego. Zaczął on, bowiem niepokojąco lśnić, gromadzoną świetlistą energią

-Shiro kasai! – krzyknął znów starzec ze złowrogim błyskiem w oku, a promień pomknął w unieruchomionego mężczyznę. Rozległ się głośny huk, a drzewa na drodze techniki spopielały. Była kilkukrotnie silniejsza od poprzedniego ciosu. Pole walki zasnuł dym.

-No i to by było na tyle co dziadku?  Możesz mi wyjaśnić o czym gadał pan Ponurak? I co cię tak zaniepokoiło? – spytał Seiran podchodząc, lecz zamarł w pół kroku. – A kiedy on…?

Zasłona po wybuchu opadła i w miejscu gdzie przed chwilą był Ezaw ziała czarna dziura. Jednak chłopak spoglądał w miejsce gdzie unieruchomił Aresa. Teraz wystawała tylko jego głowa przy, której klęczał Mroczny Łowca jego ubranie było lekko osmolone i zniszczone jednak on sam wydawał się cały i zdrowy. Miyagi spoglądał na niego zaskoczony. Szarooki położył dłoń na głowie swego pupila.

- Dimittam ut serat stragemque  – rzekł dziwnym szemrzącym głosem, wtedy ziemia wokół łba psa zaczęła pękać. Wyłoniły się potężne uzbrojone w ostre szpony łapy oblepione ziemią. Pies łowcy wyszedł z pułapki Seirana i stanął na tylnych łapach niczym człowiek jedynie lekko pochylony, a jego skóra pęczniała pod naporem rozrastającego się ciała. Z otwartej paszczy wyposażonej w ostre jak brzytwa kły kapała piana, a wściekłe spojrzenie żółtych przekrwionych oczu spoczęło na Tanbie i jego wnuku. Stwór zawył przeciągle, ten dźwięk sprawiłby, że najtwardszemu  wojownikowi zmiękły by nogi.

-Czy mi się zdaję czy on urósł dziadku? – rzucił Seiran przełykając ślinę. – Ciekawe czym go karmi?

Naraz Ezaw posyłał grad strzał w dwójkę mężczyzn. Miyagi pociągnął swego wnuka za najbliższe drzewo o grubym pniu. Jednak obaj musieli paść na ziemię, by uniknąć potężnych pazurów Aresa, które ścięły jednym ruchem drzewo, w powietrze wzbiły się drzazgi. Będą mieli o wiele więcej problemów niż przypuszczał na początku.

-Chyba się zdenerwował. – stwierdził Seiran turlając się po ziemi, by uniknąć pocisków Ezawa i łap jego pupila.

-Doprawdy? Po czym to rozpoznałeś? – spytał kąśliwie Miyagi chowając się za jednym z drzew.

-Po wyrazie twarzy – odparł niewidomy chłopak z promiennym uśmiechem. Tanba pokręcił z dezaprobatą głową

-Zajmij się tym psem i tym razem porządnie. – warknął rozeźlony po czym znów starł się z Ezawem w bezpośredniej walce.

-Spoko, dziadziu. – odparł zielonowłosy po czym uskoczył przed łapą potwora i pobiegł w gęściejsze drzewa by nieco utrudnić poruszanie się wielkiemu stworowi ten jednak nic sobie z tego nie robił i łamał kolejne drzewa jakby były zapałkami.

-Rany, dość było z tobą kłopotów jak jeszcze na czterech łapach łaziłeś, nie za szybko coś z tą ewolucją u ciebie? – chłopak odwrócił się wprost na szarżującego stwora, przykucnął przystawiając dłonie do podłoża , a z ziemi wyłonił się ponad dwu metrowy lekko zaokrąglony głaz i zawisł kilka centymetrów nad wyciągniętymi w górę rękami Seirana.

– Wypchaj się tym kundlu! – i zamachnął się jakby rzucał piłką, kamień poleciał na spotkanie Aresa niszcząc po drodze drzewa. Rozległ się głośny huk i głaz zatrzymał się. Jednak zaczęły się na nim pojawiać pęknięcia, a po chwili rozpadł się na kawałki z spośród nich wyleciał przemieniony pies Łowcy w ogóle nie tracąc szybkości, rzucił się na Seirana. Ten uchylił się w ostatniej chwili, lecz potworowi udało się przejechać pazurem po lewym ramieniu chłopaka rozcinając jego koszule i skórę. Zielonowłosy syknął z bólu i odruchowo chwycił się ręką za krwawiącą obwicie ranę.

-Pora chyba przejść na wyższy poziom, bo jak tak dalej pójdzie to mnie tak poharata, że żadna dziewczyna na mnie spojrzy. – mruknął Seiran westchnął i zaczął składać serię pieczęci. Ares tymczasem znów rzucił się na niego oszalały żądzą mordu. Zamachnął się swoją potężną łapą uzbrojoną w śmiercionośne pazury wprost na skupionego zielonowłosego.

-Dayaton: Hashira ( Uwolnienie diamentu :filar) – Krzyknął, a tuż przed nim wyrósł lśniący pół-przeźroczysty słup. Pazury Aresa zaskrzypiały głucho na gładkiej powierzchni, a pies zawył z bólu gdy jego śmiercionośne ostrza zaczęły się kruszyć.

-Do czego to doszło, żeby obcy człowiek musiał zajmować się przycinaniem pazurów u psa. To powinno być zadanie właściciela nie sądzisz? – uśmiechnął się złośliwie. Ares warknął złowrogo, lecz po chwili dało się zauważyć, że z łap potwora wyrastają nowe ostrza. Stwór opadł na przednie łapy i skoczył na Seirana. Ten wyskoczył wysoko w górę nad pupilem Ezawa, zrobił salto w powietrzu i wylądował na jego grzbiecie.

-Opa! Przejedziemy  się? – krzyknął wesoło chwytając psa za sierść na karku. Ares ryknął głucho stanął na tylnych nogach i próbował łapami pozbyć się niechcianego pasażera jednak nie mógł go dosięgnąć. Zaczął wierzgać i kręcić się we wszystkie strony, lecz zielonowłosy trzymał się mocno i pozwalał się zrzucić.

- Dobra, kończmy tą zabawę Dayaton : Daiyamondo hashi (diamentowe ostrze) - przyłożył dłoń do karku stwora. Wstrzeliło z niej wąskie lśniące ostrze, które zagłębiło się w ciało psa przechodząc na wylot w jego piersi i wbiło się w ziemie teraz zaczęło się poszerzać powiększając ranę. Pies zawył potępieńczo i opadł na podłoże z pyska zaczęła kapać mu krew i mieszać się z wyrwy  na piersi, dyszał głośno i z wyraźnym trudem, lecz nie spuszczał wzroku z Seirana, który zeskoczył z jego grzbietu przechadzając się wokół niego.

-„Dziwne powinien już nie żyć przecież trafiłem w jego serce”. – pomyślał zaskoczony chłopak. Diamentowy filar przyszpilił psa do podłoża, długa część ociekająca krwią sterczała jakieś dwa metry nad jego poruszającymi się w rytm oddechu plecami,  choć rana wyglądała na śmiertelną stwór wciąż dychał. Wtem niespodziewanie zaczął dźwigać się na łapy i podnosić się. Zszokowany Seiran cofnął się kilka kroków. Ares wył potępieńczo gdyż każdy jego ruch powiększał ranę i przysparzał mu mnóstwo cierpienia. Stanął na tylnych nogach i chwycił filar w swoje łapy, wokół kolumny ziemia zaczęła się kruszyć gdy potwór starał się wyrwać z podłoża technikę niewidomego wojownika.

Chłopak nie czekając na dalszy rozwój wypadków przykucnął na ziemi złożył serie skomplikowanych pieczęci i uderzył dłońmi o podłoże.

-Dayaton: Dayamondo Shinrin Katto! (Diamentowy las ostrzy) – z ziemi wokół szamoczącego się potwora zaczęły wystrzeliwać  kolejne długie, błyszczące ostrza i wbijać się w Aresa. Pies zawył jeszcze głośniej gdy technika Seirana całkowicie oddzielił go od świata i pozbawiła możliwości ruchu. Ostre jak brzytwa filary przebijały jego ciało, aż w końcu zamilkł i na polanie słychać było tylko ciężki oddech młodzieńca.

-Rany, kto by pomyślał, że będzie tyle zachodu z jednym futrzakiem. – westchnął i syknął gdy rozcięte ramię zaczęło pulsować bólem. Dotknął rany, wyczuł, że krwawi dość obficie zaklął pod nosem, gdy przez całą rękę przebiegł go nieprzyjemny dreszcz. Szybko rozdarł nieprzesiąknięty krwią rękaw swojej koszuli  i obwiązał materiałem ramie pomagając sobie zębami.

-Na razie chyba wystarczy. Dopóki Zumi-chan nie zrobi tego fachowo – mruknął zawiązując prowizoryczny bandaż  – Zobaczę może jak dziadek sobie radzi.

 Po czym dźwignął się z kolan i zaczął ostrożnie podchodzić do miejsca gdzie walczył Miyagi z Ezawem. Ukryty za krzakami wsłuchiwał się w odgłosy zażartej walki. Mroczny Łowca wiedząc, że nie uda mu się zranić Tanby strzałami, a z dystansu był narażony na jego śmiercionośne promienie, zmusił go do walki w zwarciu. Jednak Miyagi okazał się trudniejszym przeciwnikiem niż mógłby sądzić, zważywszy na jego wiek. Zgrabnie unikał ataków i często zadawał silne ciosy z pomocą swej laski. Seiran wiedział jednak, że długo tak nie pociągnie

 –„Hm, ten facet jest naprawdę mocny.” – pomyślał chłopak.  –  „Dziadek ledwo sobie radzi. Chyba powinienem mu pomóc.”

Zagwizdał melodyjnie naśladując śpiew słowika. Sygnał, który zrozumieć mógł tylko ktoś wtajemniczony. Starzec od razu odgadł zamiary wnuka. Zaczął zażarciej atakować spychając Mrocznego Łowce na środek polany, tam udało mu się podciąć nogi członkowi Ragnarok. Zwalił się na ziemie, lecz Ezaw znał te sztuczki wiedział, jak wyjść z tej sytuacji. Przeciwnik pewnie myśli, że jest bezbronny na ziemi, ale miał przecież noże, wystarczy wbić jeden z nich w stopę Tanby by go unieruchomić, a następnie wykończyć wbijając drugi nóż pod żebra. Starzec nie miał pojęcia, że zaraz nadejdzie jego koniec. Jednak niespodziewanie Miyagi odskoczył od powalonego wroga. Ezaw czuł, że coś się święci. Szybko skoczył na równe nogi, lecz było za późno. Usłyszał tylko głos:

-Dayoton: Dayamondo Kangoku (Diamentowe więzienie). – I wokół niego zatrzasnęła się lśniąca kopuła z pół przeźroczystego kamienia. Ezaw zaskoczony rozglądał się po swojej celi zewsząd patrzyły na niego rozmyte własne odbicia. Wtedy zdał sobie sprawę, że nie może się ruszyć, spojrzał w dół jego stopy w wysokich czarnych butach tkwiły w diamentowej podłodze. Uderzył swoim nożem w lśniącą powierzchnię, ostrze rozpadło się z brzękiem pozostawiając jedynie niewielkie wgłębienie.

-Przeklęty dzieciak. – mruknął pod nosem i zaczął kształtować coś z czarnej materii.

Na zewnątrz Seiran podbiegł do dziadka z rozbrajającym uśmiechem.

-Ale go załatwiliśmy co dziadku? Nie spodziewał się tego Ponurak jeden. – westchnął teatralnie – Żałuje, ze nie mogłem zobaczyć jego miny. Ale o co chodzi dziadku? – spytał wyczuwając wielką powagę u starszego mężczyzny

-Musimy to zakończyć szybko. Zanim się uwolni. – rzekł podchodząc do więzienia

-Uwolni? Jak? Przecież to czysty diament. Żaden człowiek nie rozbije najtwardszego tworzywa świata. – chłopak nie krył zdziwienia

-Obawiam się, że to nie jest człowiek – rzekł cicho Miyagi – Pomóż mi przygotować rytuał.

-Ale zaraz, chcesz powiedzieć, że on..?

-Tak, tak pośpiesz się. – ponaglił młodzieńca. Ten już o nic nie pytając dotknął dłońmi diamentowej celi. Jej ściany zaczęły się zmieniać nie były już gładkie. Przybrały kształt równomiernych sześciokątów załamujących światło, tworząc tęczowe refleksy na całej polanie, wewnątrz ku zdziwieniu Ezawa stały się wypukłe w równych odstępach.

-Gotowe – powiedział zielonowłosy i wycofał się kilka kroków. Tanba stanął przed wiezieniem Mrocznego Łowcy i wbił laskę w ziemię. Trzymając ją cały czas, złożył dłonie jak do modlitwy, pochylił głowę w pełnym skupieniu zaczął recytować zaklęcie.

- Ex oriente Lux, caelum et terram commovere, detrude Katharsis! – Zakończył głośno, wyciągając przed siebie dłonie, z nich wystrzelił srebrzysto biały promień, który wniknął do ściany ze szlachetnego kamienia i zaczął  rozświetlać jego wnętrze. Ezaw czuł wewnątrz olbrzymią kumulującą się moc i po raz pierwszy poczuł się zagrożony. Energia odbijała się od diamentów rosnąć w siłę by w końcu uderzyć ze wszystkich stron jednocześnie wprost w unieruchomionego Mrocznego Łowce. Nie mógł nic zrobić by się przed tym obronić. Mężczyzna czuł przerażający gorący podmuch śmiercionośnej techniki, urzeczony wpatrywał się w słupy srebrzysto białego światła niosące jego zgubę. „Ja nie mogę jeszcze zginać” pomyślał na chwilę przed tym jak skumulowane promienie złączyły się w centrum więzienia tworząc eksplozję białego światła, która pewnie gdyby nie była ograniczana diamentowymi ścianami zmiotła by wszystko z powierzchni w promieniu kilometra.

Zapadła cisza Miyagi stał nieruchomo w miejscu niczym posąg bóstwa w świątyni.

-Seiran? – spytał cicho, chłopak podszedł do więzienia i przyłożył dłoń do powierzchni.

-Nie ma go. – szepnął po chwili. Kopuła zaczęła zanikać ukazując kłęby dymu i spaloną ziemię. Łagodny wiatr zaczął rozwiewać osłonę wraz z szarym popiołem . Poza tym więzienie było puste, nie było nawet śladu po porywaczu Mikomi – Nie miał szans. Nic z niego nie zostało po tej technice.

-Dobrze. Chodźmy. Musimy dogonić Izumi i resztę.  – odparł starzec odwracając się, lecz nie uszedł kilku kroków i zachwiał się. Upadłby gdyby Seiran nie podtrzymał go.

-Może jednak trochę odpoczniesz, dziadku? Powinieneś bardziej uważać.

-I kto to mówi? – mruknął Miyagi spoglądając na przesiąknięty krwią prowizoryczny bandaż, ale oparł się na zdrowym ramieniu wnuka gdy chwyciła go kolejna chwila osłabienia. – Ale chyba rzeczywiście się starzeje. – dodał bardziej do siebie

-Nie przesadzaj dziadziu. – odparł na to chłopak uśmiechając się, ale po chwili spoważniał – Czy dobrze słyszałem słowa Ezawa? Mówił o wyspie Selene.

-Tak Seiranie.– rzekł cicho spuszczając wzrok.

-On wtedy nie żartował. – powiedział poważnie zielonowłosy – Myślisz, że..?

- Na razie niczego nie możemy być pewni – przerwał starzec – Skupmy się na tym co jest teraz najważniejsze. Musimy dogonić Izumi, Rikuo i Mikomi.

-Tak jest dziadku. – odparł na to Seiran i obaj zaczęli oddalać się od pola walki.

<Tymczasem w Konosze, w gabinecie Hokage>

- Hokage-sama, niestety, w żadnym z krajów nie zarejestrowano przestępców o podanym rysopisie, czy osób podobnych zdolnościach do członków Ragnarok. Nie jesteśmy w stanie ich zidentyfikować, lecz obecnie wszystkie posterunki we każdym z krajów sojuszu otrzymały ich portrety pamięciowe, więc gdy tylko się pojawią otrzymamy informacje.. –  rozległo się zirytowane prychnięcie,  zamaskowany oficer ANBU przerwał i uniósł lekko głowę, by spojrzeć na przełożonego.

-Ta, wystarczy poczekać, aż te sukinsyny same oddadzą się w ręce shinobi. – warknął sarkastycznie Uzumaki rzucając złowrogie spojrzenia  – Co to ma być? Dlaczego nikt nie jest w stanie przekazać mi choć jednej dobrej informacji? Nikt nic nie wie. Nikt nic nie widział. Nic nie znalazł. Mam tego dość! – ostatnie słowa niemal wykrzyczał uderzając pięścią w blat stołu, aż coś zatrzeszczało. Trzy –osobowy oddział zdający raport przed Hokage, zadrżał nie wiedząc jak zareagować na wybuch przywódcy wioski. To się nigdy wcześniej nie zdarzało.

-Prosimy o wybaczenie, Hokage-sama. – odezwał się dowódca w masce imitującej wilka. – Robimy wszystko co w naszej mocy, by odnaleźć pańską córkę, a także odzyskać skradzione artefakty, lecz ci ludzie.. Jakby zapali się pod ziemię. Nie możemy znaleźć, żadnego sensownego tropu.– Blond-włosy Hokage westchnął i ukrył twarz w dłoniach opierając łokcie o blat stołu. Wyglądał jak ktoś bliski całkowitego załamania.

-To ja powinienem przepraszać. – powiedział cicho Szósty Hokage pocierając zmęczona twarz. Nie spał w ogóle w ciągu tych trzech dni, a nadmierne korzystanie z klonów, które wysłał na poszukiwania, dodatkowo go osłabiło. Wyglądał jakby postarzał się o co najmniej 10 lat. – Wiem, że to nie wasza wina. Wracajcie do pracy.

-Hai, Hokage-sama – odparli chórem ANBU i zniknęli w kłębach dymu. Uzumaki został sam otoczyła go przytłaczająca cisza. Naruto wpatrywał się bezmyślnie w rozłożoną na biurku mapę kraju Ognia i sąsiadujących z nią nacji poprzecinaną kolorowymi liniami sugerującymi drogi porywaczy i kilkoma czerwonymi kropkami gdzie natrafioną na ślady Mikomi. Odrzucił mapę. Nie miała najmniejszego sensu. Odnajdywali jedynie kosmyki włosów jego córeczki w różnych punktach kraju Ognia oddalonych od siebie na wiele kilometrów i do tego nie układających się w żaden konkretny kierunek. Ci ludzie, zostawiali je tam specjalnie, by zmylić pościg. Do tego nie udało się ich powstrzymać przed zrabowaniem magazynu z artefaktami z IV Wojny, nie mógł zrozumieć jak udało się im dostać do tak pilnie strzeżonej kryjówki, której lokalizacje znało niewielu, a co dopiero jak znieść bariery i zabezpieczenia. Ukryli zdobycze z wojny aby nikomu już nie zagrażały, a w razie kryzysu mogłyby być pomocne Sojuszowi. Teraz to wszystko obróci się przeciw nim, nie wiadomo co ci ludzie zrobią z przedmiotami, ale to na pewno nie będzie nic dobrego. Jednak to było dla niego najmniej ważne, gdyby to tylko od niego zależało oddałby pewnie wszystkie skarby i sekrety świata za bezpieczny powrót Mikomi do domu.

Szósty Hokage westchnął z zrezygnowaniem. Wstał od biurka i podszedł do okna. Wpatrywał się w piękną panoramę Konohy, widok krzątających się po ulicach mieszkańców załatwiających swoje sprawy zwykle napełniał go optymizmem i radością, lecz nie dzisiaj. Ten ranek, choć tak pogodny, zapowiadał się kolejnym dniem rozłąki z jego córeczką. Gdyby mieli choć jakikolwiek, najmniejszy postęp. Mógłby chociaż dodać otuchy Hinacie, ale chyba znów nie będzie mu to dane. Otrząsnął się z tych czarnych myśli.

-Odnajdę cię Mi-chan. Choćbym miał przetrzasnąć wszystkie zakamarki świata. – rzekł do swojego odbicia w szybie – Przysięgam na Wolę Ognia.

Hokage nie zauważył, że tuż przy uchylonym oknie na parapecie przysiadła mała wiewiórka z opaską ze znakiem liścia na szyi. Gdy mężczyzna zbliżył się do futryny, zwierzątko niepostrzeżenie oddaliło się poza zasięg wzroku Uzumakiego, po czym wskoczyło na jedną z linii energetycznych biegnących do sąsiedniego budynku. Przeszło po niej na dach, skąd w kilkoma zwinnymi susami pokonała następne pokrycia domów, kierując się wprost do parku. Tam przemknęła niczym cień skacząc po zielonych koronach drzew, po kilku minutach biegu przeskoczyła zwinne z jednej z gałęzi na parapet okna domu Szóstego Hokage. Tam czekało na niego kilku członków Arkadii, z rodzeństwem Uzumaki na czele. Był to przestronny, jasny pokój należący najpewniej do Suzaku, sądząc po mnóstwu różnorakich zdjęciach rozlepionych po ścianach, które tworzyły swoiste kolaże. W pomieszczeniu na podłodze rozłożyli się Akira Inuzuka i Shikaku Nara i rozmawiali cicho. Tuż obok oparty o ścianę siedział Inkoki z nieobecnym wyrazem twarzy. Na łóżku zwinięta w kłębek leżała Sayuri obgryzając nerwowo paznokcie.

-Jesteś wreszcie Suta.. To znaczy Inoki. – rzekł stojący koło okna Suzaku. Wszyscy ( z wyjątkiem  młodego Yamanaki) poderwali się i zbliżyli do nowoprzybyłego

-I co? Wiesz coś? – spytała z nadzieją w głosie Sayuri podbiegając do zwierzątka. Wiewiórka rzuciła jej tylko pełne politowania spojrzenie, zeskoczyła szybko na podłogę i przydreptała do nieruchomego Inokiego. Chłopiec, gdy tylko Suta się zbliżył, otworzył oczy i wyprostował się.

-Jak miałbym ci niby cokolwiek powiedzieć skoro ciągle byłem w jego ciele? – mruknął blondyn rozcierając sobie skronie

-Dobra, dobra. Dowiedziałeś się czegoś? – spytał z irytacją Suzaku. Inoki westchnął ze smutkiem.

-Niestety. U Hokage nie ma żadnych nowych tropów, czy postępów w poszukiwaniach. – odparł, na to na twarzach towarzyszy zagościło jawne rozczarowanie pomieszane ze smutkiem.

-Niczego naprawdę nie znaleźli? – spytał z niedowierzaniem Shikaku

-Tak, w starych rejestrach do tej pory nie zanotowali klanów czy shinobi używających takich technik. – odpowiedział Inoki – Nawet Hokage był wnerwiony, że nic.. AŁA!! – krzyknął niespodziewanie podrywając się z podłogi, wszyscy aż podskoczyli. Młody Yamanaka zaczął desperacki wymachiwać ręką, na której końcu dyndała rudo-biała futrzasta kulka. Suta wbił swoje ostre ząbki w dłoń chłopca wywołując u niego falę nieopisanego bólu. Po kilku gwałtowniejszych ruchach Inoki zrzucił wiewiórkę, która wylądowała na podłodze, nastroszyła się niczym kot i zaczęła popiskiwać gniewnie na blondyna.

-Ty cholerny, zapchlony, rudy szczurze! Niech no ja cie dopadnę!– krzyknął wściekle młody Yamanaka rzucając się na zwierzątko z chęcią mordu w oczach. Wiewiórka wietrząc zagrożenie uskoczyła mu z drogi w ostatnim momencie. Chłopak nie wyhamował i grzmotnął głową prosto w ścianę, wyrzucił przy tym z siebie wiązankę przekleństw i jęków.

-Gdzie ten wredny gryzoń? Powyrywam mu te kły. – warczał blondyn ssąc jednocześnie palec, w który Suta wgryzł się aż do krwi. Tymczasem sprawca jego cierpień schronił się w ramionach Sayuri, dziewczyna gładziła uspakajająco futerko zwierzątka. Chłopcy śmiali się w najlepsze z położenia Inokiego

-Co się stało? Wszystko w porządku? – rozległ się zaniepokojony głos. Dzieci spojrzały w okno, na parapecie z bronią gotowy do ataku kucał zamaskowany ANBU i rozglądał się uważnie po pokoju.

-Nic się nie stało. Tylko Inoki przegrał pojedynek z Sutą. – odparła Sayuri uśmiechając się

-Rozumiem. – powiedział ANBU chowając broń – Proszę abyście uważali i nie opuszczali domu bez powiadomienia.

-Tak, tak. Na pewno powiemy, a teraz mógłby nas pan zostawić? – burknął Suzaku, który naraz stracił cały humor.

-Oczywiście. – mężczyzna zniknął, a młody Uzumaki zaraz zamknął okno z dość głośnym trzaskiem i wyraźną złością na twarzy. Sauyri tymczasem z niesamowitą czułością głaskała wiewiórkę nie zwracając najmniejszej uwagi na poszkodowanego Inokiego.

-Biedny Suta. Nie podobało ci się jak Inoki przejął twoje ciało? Pewnie się wystraszyłeś– rzekła miękko, drapiąc rudzielca pod szyją

-Ty jego żałujesz? – warknął rozwścieczony Yamanaka – Ten szczur prawie palca mi odgryzł!

-Weź daj spokój, stary. –odezwał się Akira – Powinieneś był najpierw zapytać czy możesz użyć go do szpiegowania Hok.. – urwał gdy dłoń stojącego obok niego Shikato zakryła mu usta.

-Durniu – syknął gniewnie do brązowowłosego – Chcesz żeby nas usłyszeli? A może od razu pójdziesz do siedziby ANBU i opowiesz im o naszych tajemnicach?

-Okey, okey. Sorki – burknął Akira odpychając rękę Nary. – Po prostu chciałem zaznaczyć, że zwierzęta też mają uczucia i nie można traktować ich przedmiotowo.

-Akira ma rację, Inoki. Powinieneś być bardziej miły dla naszego Suty. – rzekła Sayuri  po czym zwróciła się do zwierzątka – Przepraszamy, że cię tak wykorzystujemy, tu masz małą rekompensatę. – wyciągnęła niedużą papierową torebkę wypełnioną najróżniejszymi orzeszkami, a także rodzynkami. Mały rudzielec natychmiast ożywił się wyczuwając smakołyki, chwycił paczkę w ząbki i zeskoczył z rąk Uzumaki na zaśmiecone papierami biurko Suzaku. Po chwili słychać było tylko pełne zadowolenia chrupanie i mlaskanie. Sayuri usiadła przy biurku i zaczęła przyglądać się w zamyśleniu wiewiórce.

-Nie wiedziałam jakie ci przygotować wiec wzięłam wszystkiego po trochu, samych rodzynek ci nie dam, bo Yume nie pozwala. Mówiła, że strasznie po nich tyjesz. – powiedziała do zwierzątka  – Zwykle to Yume albo Mi-chan cię karmiły ja się na tym nie znam.. Mi-chan, ona zawsze pomagała mamie w kuchni i świetnie się przy tym bawiły, dla mnie gotowanie to jakiś koszmar, ale fajnie było chociaż im się przyglądać.. – dodała ciszej i posmutniała, oczy zapiekły ją zwiastując kolejną już falę płaczu na wspomnienie siostrzyczki

-Nie martw się Sayuri. – rzekł Shikato kładąc jej dłoń na ramieniu – Hokage na pewno ją znajdzie.

Blondynka widząc, że wszyscy na nią patrzą z troską w oczach, szybko otrząsnęła się, przełknęła łzy i przywołała wymuszony uśmiech na twarz.

-Wiem o tym. – odparła krzywiąc się do Shikato, ściągając jego dłoń z ramienia – Tata nam to obiecał, a on nigdy nie łamie obietnic.

-A właściwie to co u naszej korespondentki i kronikarki? – spytał Akira chcąc jakoś zmienić temat – Jak przechodziłem koło poczty to pani Yoko pytała się kiedy odbierzemy listy, podobno sporo się już tego zebrało. Była bardzo zdziwiona, że Yume nie przyszła, bo zwykle zaglądała do niej codziennie.

-Nie wiadomo czy jeszcze przyjdzie. – szepnął cicho Suzaku spoglądając w okno. Wszyscy spojrzeli na niego zdziwieni.

-Co ty gadasz, stary? Przecież mamy najlepszych medyków w całym świecie shinobi! Na pewno..

-Od operacji jej stan nie uległ poprawie. Chociaż wszystko poszło dobrze to zapadła w śpiączkę i nikt nie wie kiedy się obudzi. Może jutro? Lecz równie dobrze za rok. Ponadto słyszałem jak jacyś lekarze mówili, że gdy ciocia Sakura, lub Piąta chciały użyć jakiś zaawansowanych medycznych technik to organizm Yume nie przyjął ich czakry, jakby się przed nią bronił. – chłopiec zamilkł. Miał tego dość. Święto Zjednoczenia miało być najwspanialszym dniem, pełnym zabawy, a stał się początkiem koszmaru jego rodziny. Najgorsze było jednak to uczucie bezradności i lęku o los jego małej siostrzyczki.

-Nic nie możemy zrobić.  – W zapadłej ciszy głos zabrał Nara. –  Musimy mieć nadzieje, że wszystko się jakoś ułoży i wszystko będzie dobrze.

-Więc chcesz powiedzieć, że mamy siedzieć bezczynnie w domu i nie wychylać się w razie kolejnego ataku, jak nam wszyscy każą? – warknął młody Uzumaki, wpadający w coraz większą złość

-To może pójdziemy potrenować? To chyba lepsze niż siedzenie tutaj? – spytał niepewnie Akira, spojrzenie jakie mu posłał Suzaku dosłownie wbiło go w podłogę

-O świetny pomysł! Gdyby nie z pięciu ANBU obserwujących każdy nasz krok, byśmy przypadkiem się nie potknęli jak idziemy przez Konohę. – odparł sarkastycznie granatowo-włosy

-Oj, chyba przesadzasz.. – rzekł Inoki, chcąc jakoś uspokoić przyjaciela, lecz to tylko go bardziej rozzłościło

- To tata przesadza traktując mnie jak dziecko. – warknął Suzaku. Ciskając na wszystkich gromy z oczu– Mam dość. Przecież, wiem jak się walczy, mam Byakugana, mógłbym pomóc w poszukiwaniach, ale nie, mam siedzieć i nic nie robić. – wyrzucił z siebie chłopiec. Znów zapadła krepująca cisza. Sayuri spoglądała pusto w przestrzeń wyłamując sobie palce, zatopiona w myślach. Przyjaciele rodzeństwa nie wiedzieli co powiedzieć, jak ich pocieszyć w zaistniałej sytuacji.

-Wiesz mój stary też mnie nie chciał ze sobą wziąć, a jestem przecież najlepszym tropicielem w klanie. – mruknął nieporadnie członek klanu Akira. W tym momencie przez twarz Inokiego przebiegł grymas, zasłonił sobie usta dłonią i zaniósł się kaszlem. Jednak to nie mogło ukryć wesołości malującej się na jego obliczu.

-No co? O co ci chodzi? – burknął brązowowłosy, widząc trzęsącego się Yamanakę

-Ty? Najlepszy tropiciel? Z alergią na pyłki?! HAHAHA! – chłopak nie wytrzymał i gruchnął niepohamowanym śmiechem tarzając się po podłodze – Pa-pamiętacie jak mieliśmy z-adanie z Akademii odszukać tamtego kotka. – mówił ledwo powstrzymując śmiech –  Myślałem, że jak będziemy z nim w grupie to będzie pestka. Przechodzimy koło kwiaciarni, a tu jak nie zaczyna kichać, smarkać..  Ahahaha! -Tropiciel Zatkany Nos Hahaha! – blondyn śmiał się aż miał łzy w oczach. Pozostali również nie mogli powstrzymać uśmiechów na to wspomnienie. Tymczasem Akira cały poczerwieniał i wydął przy tym usta nadąsany widząc jak jego osoba rozbawiła towarzystwo.

-Mam alergię tylko na jeden kwiat- tuberozę i to było kiedyś, już mi przeszło.  – burknął, lecz nikt go nie słuchał. Wszyscy chichrali się w najlepsze nawet Uzumacy poweseli.

-Tak, pamiętam jego nos przypomina wtedy wielkiego czerwonego ziemniaka. Hihihi. – Zachichotała Sayuri – Oczy tak ci łzawiły, że nic nie widziałeś i musieliśmy cię prowadzić za rękę do szpitala.

-Aha, a tam zasmarkałeś cały fartuch cioci Sakurze, kiedy przyszła zobaczyć co ci jest. – dodał Suzaku wywołując kolejny atak śmiechu u Inokiego

-Ale wtedy się wkurzyła. Hahaha! Cała była w glutach, a jej mina.. Ahaha! – chłopak tarzał się po dywanie, zupełnie się nie kontrolując.

-Weź się już ogarnij Inoki – szepnął Shikato, który także uśmiechał się pod nosem – Zachowujesz się jakby ci odbiło. – starał się jakoś uspokoić przyjaciela

-Jemu odbiło już dawno tylko sprytnie to ukrywa. – powiedziała Sayuri wymieniając porozumiewawcze spojrzenia z bratem.

 Wtedy wzrok Suzaku padł na biurko, skąd cały czas dobiegały szelesty papierów, w których buszował Suta w poszukiwaniu kolejnej porcji smakołyków. Gdy młody Uzumaki zwrócił na niego uwagę zaczął właśnie rozgryzać pękatą białą kopertę.

-Hej, zostaw to! To nie żarcie! – krzyknął spanikowany chłopak wyrywając wiewiórce pakunek. Jednak gwałtowne szarpniecie sprawiło, że dno koperty rozerwało się. Na biurko i podłogę wysypały się kolorowe zdjęcia.

-No i coś ty zrobił Suta. – mruknął z naganą Suzaku. Rudzielec przekręcił zabawnie główkę przyglądając się chłopcu z nadzieją w oczach

-Nie ma już jedzenia. – warknął widząc proszące spojrzenie zwierzątka. Na to wiewiórka przeskoczyła na parapet i zaczęła drapać szybę. – Znikaj zanim narobisz więcej szkód.  – Suzaku otworzył okno, a Suta zaraz zniknął w gałęziach sąsiadujących z oknem. Udał się w stronę szpitala Konohy, gdzie spędzał niemal cały czas czatując jak najbliżej Yume.

-Czy to fotki ze Święta? –spytał Akira, który zaczął zbierać zdjęcia z podłogi. To zwróciło uwagę Inokiego, który przestał się chichrać i podszedł do klęczących na podłodze przyjaciół.

-O serio? Wywołałeś je Suzaku? Jestem tu gdzieś ja? – pytał podekscytowany blondyn

-Jasne. Na przykład tutaj. – powiedział Akira z wrednym uśmiechem podtykając mu pod nos jedną z fotografii, Yamanaka zerknął na nie i zaczerwienił się cały.

-Dawaj to. – mruknął niezadowolony i chciał zabrać fotkę jednak Akira miał lepszy refleks

-Pokaż, pokaż! – zażądała Sayuri zaglądając przez ramie syna Kiby. Na zdjęciu zrobionym najpewniej podczas przygotowań do przedstawienia młody Yamanaka z grupą innych osób składali atrapę Juubiego. Fotograf uchwycił moment gdy spodnie Inokiego zsunęły się na tyle by uwidocznić jaskrawo czerwone gatki w białe kwiatuszki. Blondynka zaczęła się śmiać.

- Fajne stokrotki. Sam wybierałeś?– przyznał z uśmiechem Shikato, który również zerkał zaciekawiony zza ramienia rechoczącego brązowowłosego.

-Oddaj to. – warknął Inoki złowrogo. Akira jednak nic sobie nie robił z jego tonu.

-Suzaku? Myślisz, ze można by to powiększyć ? – spytał cały czas się szczerząc. – Chyba nadaje się na okładkę nowego albumu Arkadii  „Wpadki i Obciachy”. Co wy na to?

 Blondyn ruszył na Inuzukę z chęcią mordu w oczach, zaczęli ganiać się po małym pokoju pokrzykując co trochę obraźliwe uwagi. Pozostali przestali zwracać na nich uwagę to był częsty widok i już dawno przywykli do nieustających kłótni i bijatyk między tą dwójką, nawet nie próbowali ich pogodzić, wiedzieli, że jak się zmęczą to sami przestaną. Tymczasem trójka członków Arkadii zajęła się sprzątaniem bałaganu.

 - Jak udało ci się zrobić te zdjęcia podczas przedstawienia? – Shikato z zainteresowaniem przeglądał fotografię nie zwracając uwagi na krzyki dwójki chłopców – O! Popatrz na tego gościa wygląda jakby ducha zobaczył. – Suzaku zabrał zdjęcie od Nary. Fotka przedstawiała publiczność podczas ich spektaklu, a sądząc po przerażonych minach był to moment gdy ich Juubi wyłonił się z wody. Uzumaki parsknął śmiechem

-To był świetny pomysł z tym schowaniem Juubiego w wodzie. – przyznał przekazując zdjęcie siostrze

-O, a tu są dziewczyny.  Sayuri, wyglądasz jakbyś chciała kogoś zamordować.– stwierdził Shikato podając zdjęcie blondynce

-Aha, to wtedy z rana gdy lecieliśmy na złamanie karku nad jezioro.– odparła Sayuri lekko nadąsana zwróciła się do brata – Mówiłam żebyś nie robił tych zdjęć. Wyszłam fatalnie.

-Jakby ci kiedykolwiek na wyglądzie zależało siostrzyczko. – odparł z sarkazmem Suzaku, lecz dziewczyna już go słuchała przyglądała się jedynie uważnie zdjęciu

-Ale co to za gość tam z tyłu? Chyba to jakiś turysta, pewnie się zgubił. Takim to potrzeba osobistego przewodnika, co nie? – Suzaku zabrał jej z ręki zdjęcie i wlepił w nie wzrok. Tłem do uchwyconych w biegu sióstr chłopca i Yume była zielona alejka drzew i krzewów, całość pełniłaby piękną kompozycje gdyby nie zarys opierającego się o pień mężczyzny w szarej pelerynie. Młodemu Uzumakiemu wydał się jakby znajomy.

-Na tym znowu masz same krzaki.. Chociaż nie, widzę jakiegoś faceta.. To chyba ten zagubiony turysta z poprzedniego. Te możesz spokojnie wywalić.  Nie ma nic cieka.. – Młody Uzumaki wyrwał kolejne zdjęcie Shikato. To zwróciło uwagę reszty na ciemnowłosego, który teraz zaczął przechadzać się nerwowo  po pokoju. Nawet Akira i Inoki przestali wyrywać sobie zdjęcie i zaczęli przyglądać się przyjacielowi. Suzaku jak  zaczarowany przyglądał się znalezionym zdjęciom. Tak, na tym było widać wyraźniej schowanego w cieniu gałęzi pomarańczowo-włosego mężczyznę, chłopiec pamiętał go z tamtej nocy gdy kage udało się odbić dzieci z rąk Ragnarok

- Ej, wszystko w porządku Suzu-nii? Zbladłeś. – zaniepokoiła się Sayuri i podeszła do brata

-Oni nas obserwowali. – szepnął siadając ciężko na łóżku. Wszyscy spojrzeli po sobie nic nie rozumiejąc.

-Ale kto? – zapytał się Inuzuka

-Ci, którzy porwali Mikomi. Ten gość, pamiętam go gdy byliśmy w bazie i kiedy się wydostaliśmy..

Sayuri wytrzeszczyła oczy w przerażeniu

-Jesteś tego pewny? To przecież może być przypadek..

-Cholera! Nie zauważyłem, że coś jest nie tak! – krzyknął rozeźlony waląc pięścią o poduszkę – Że ktoś nas obserwuje. Może gdybym był bardziej czujny..

-Stary daj spokój. To nie twoja wina, nie mogłeś nic zrobić… - Akira nie wiedział co dalej ma robić. Nagle Suzaku wstał i udał się do wyjścia.

-A ty gdzie? – zdziwił się chłopak, podążając za nim.

-Muszę coś sprawdzić. – rzucił przez ramię, lecz zatrzymał się z dłonią na klamce. – Ale nie możemy tak wyjść ANBU będą nas śledzić. – powiedział bardziej do siebie, jego wzrok padł na przyjaciół. – Musicie nam pomóc wyjść niepostrzeżenie z domu.

-Dobra, ale powiesz nam o co chodzi? –spytał rozeźlony Inoki. Młody Uzumaki tylko uśmiechnął się tajemniczo.