Rozdział XV Atak i poświęcenie cz 1

-Spokojnie Mikomi. Jesteś już bezpieczna. – do uszu rudowłosej doszedł łagodny, znany jej głos. Ktoś trzymał ją, przyciskając  mocno do piersi. Dziewczynka nie widziała nic poza czarną koszulką opinającą tors młodego mężczyzny, a silny uścisk utrudniał jej trochę oddychanie. Nie rozumiała co się stało. Jeszcze przed chwilą uciekała przed Seiranem, ktoś ją pochwycił gwałtownie i wskoczył na najbliższą gałąź drzewa, ale to nie był niewidomy chłopak.

-Niedługo wrócisz do domu. Wszyscy na ciebie czekają – odezwał się znów ten sam głos. Rudowłosa spojrzała w górę, napotkała szeroki uśmiech i półprzymknięte ciemne oczy, znała tą twarz otoczoną srebrno-białymi włosami sterczącymi we wszystkich kierunkach.

-Takashi! – krzyknęła radośnie przytulając się mocno do syna Kakashiego. Z oczu popłynęły jej łzy.  – Naprawdę tu jesteś? – Szaro-włosy pogładził ją po głowie.

-Jasne, jest jeszcze Sayame, Asagi i twoja ciocia Hanabi. Na pewno.. – Nagle przerwał mu głośny huk. Spojrzeli w dół. Z wysokiej gałęzi mieli widok na polane gdzie jeszcze przed chwilą młoda Uzumaki odpoczywała razem z rodziną Miyagi, teraz zasnuwał ją kłębiący się dym. Gdy zasłona nieco opadła Mikomi ze zgrozą ujrzała jak grupa shinobi z Konohy walczy z jej dotychczasowymi towarzyszami podróży. Tanba osłonił się przed ciosem Sayame swoją laską, drewno zatrzeszczało złowrogo. Izumi biegła do oszołomionego Rikuo, który rozglądał się nie mogąc zrozumieć co się dzieje. Wielka tygrysica odgrodziła dzieci od Hanabi, która musiała unikać potężnych pazurów kocicy.

-Fūton: Fūjin no Jutsu! – krzyknął Asagi, a strumień wiatru zepchnął Sen, która uderzyła z hukiem w pobliskie drzewo łamiąc je w połowie, po czym zniknęła w chmurze dymu.

 Wtedy dało się odczuć silne wibracje w podłożu i nim młody Sarutobi zrozumiał co się dzieje zapadł się w ziemie, aż po samą szyje.

-O rany! On przeżył atak Hanabi-sensei. – wykrzyknął zaskoczony srebrnowłosy. Mikomi podążyła wystraszonym wzrokiem za Takashim, na klęczącego Seirana przyciskał dłonie do podłoża i kierował ruchami ziemi. Twarz chłopaka była wykrzywiona bólem, a z kącików ust spływała krew. Walczące kunoichi szybko odskoczyły na najbliższe gałęzie by nie podzielić losu Sarutobiego.

-Cholera, jak tak dalej pójdzie to nic nie zdziałamy. – mruknął Takashi stawiając Mikomi na gałęzi i dobył kunai chcąc włączyć się do walki, lecz powstrzymała go rudowłosa, szarpiąc jego rękę. Zdziwiony spojrzał na dziewczynkę.

-Nie! Przestańcie proszę! To nie oni mnie porwali! Oni mi pomogli! Proszę powstrzymaj ich. – krzyczała spanikowana Mikomi wysokim piskliwym głosem. Młody Hakate nic z tego nie rozumiał. Nim zdążył zareagować rudowłosa zeskoczyła z gałęzi i pobiegła w stronę swoich towarzyszy.

Wtem Tanba Miyagi uniósł swoją laskę nad głowę i z całych sił wbił w ziemię

-Ex oriente lux lveritatis– krzyknął, a z czubka laski wydobyło się niesamowity blask, który pochłonął jego postać tworząc powiększającą się jasną kopułę rosnącą w oczach i zbliżającą się z niesamowitą prędkością w stronę oniemiałych na ten widok  shinobi.

Hanabi, ku swemu przerażeniu spostrzegła, że jej siostrzenica znalazła się na drodze niespotykanej przez nią techniki. Niewiele myśląc kobieta ruszyła w stronę dziewczynki , gdy chwyciła ją w swoje objęcia ujrzała przed sobą sunącą niezwykle szybko, ścianę oślepiającego światła. Wiedziała, że nie zdoła uciec. Zamknęła oczy i skuliła się ze swoją siostrzenicą w ramionach czekając na koniec. Pochłonęło ją światło, widziała je mimo zaciśniętych mocno powiek. Czekała na rozrywający, piekący ból i śmierć w tej potężnej technice, lecz ta nie nadeszła. Zamiast tego wyczuła, że wszystko zniknęło..

-Wydaje mi się, że zaszło pewne nieporozumienie, drodzy shinobi Konohy. – rozległ się spokojny głos Miyagiego. Hanabi zszokowana uniosła głowę rozglądając się dookoła. Takashi i Sayame mieli uniesione dłonie, by chociaż osłonić oczy przed tym dziwnym światłem, byli podobnie jak ona zaskoczeni, że technika nie wyrządziła im szkody. Mało tego, nigdzie nie było widać nawet śladów jej przejścia. Jakby to co widzieli przed chwilą nie miało miejsca. Kobieta nic z tego nie rozumiała, utkwiła zszokowane spojrzenie w siwowłosym starcu przyglądał się im z niezmąconym spokojnym obliczem.

-Trzymaj się z daleka! – krzyknęła Sayame stając między nimi. Dobyła  kunai, który wycelowała w Miyagiego

-Nie, nie! Przestań Sayame! Oni mnie uratowali! – Mikomi wyrwała się z objęć Hanabi i stanęła przed różowonosą – Dlaczego nikt mnie nie słucha? Przecież mówię o tym od początku – mówiła podniesionym głosem.

-Już dobrze, księżniczko. Na pewno już zrozumieli. – powiedział starzec z lekkim uśmiechem podszedł o krok bliżej, po czym zwrócił się do sparaliżowanych shinobi – To wszystko to było jedno, wielkie nieporozumienie i wolałbym zacząć naszą znajomość od nowa. – zbliżył się do klęczącej nic nie rozumiejącej Hyuugi i wyciągnął dłoń ku niej dłoń z uśmiechem  – Jestem Tanba Miyagi, podróżuję wraz z moimi wnukami do kraju Ognia. Czy zechciałaby pani podzielić się z nami aktualnymi informacjami?

Siostra Hinaty zaskoczona przyjęła dłoń starca, który pomógł jej wstać. Napotkawszy spojrzenie niezwykłych miodowo-złotych tęczówkach pełnych spokoju i dobroci poczuła, że może zaufać temu człowiekowi.

-Nazywam się Hanabi Hyuuga dowódca grupy poszukiwawczej i jestem niezmiernie wdzięczna, że ..

-Seiran! Dobrze się czujesz? –przerwał jej spanikowany głos Izumi. Dziewczynka potrząsała ramieniem zielonowłosego, który siedział oparty o pień jednego z drzew. Zanosił się duszącym kaszlem i wypluwał coraz więcej krwi. Jego twarz przybrała niezwykle bladego koloru, widać było, że każdy oddech sprawia mu ból mimo to uśmiechał się z przymusem do brązowowłosej i kucającego obok Rikuo.

-Nic mi nie jest. To było tylko draśnięcie. Khe, khe. Zaraz mi przejdzie. – odparł chłopak z trudem powstrzymując kolejny atak kaszlu. Wtedy wyczuł jak ktoś podbiega do nich i kładzie mu dłonie na torsie. Zalała go fala ciepła kojącego ból.

-Spokojnie. Zaraz ci pomogę. Jestem medyczką. – rzekła Sayame nie przestając skanować ciała młodzieńca szukając obrażeń. – Masz popękane żebra, a dwa złamane, uszkodziły ci płuco stąd krwotok. – stwierdziła fachowo – Pomóżcie mu zdjąć koszulę i połóżcie go na ziemi. – zwróciła się do Izumi i Rikuo, którzy zaraz wykonali polecenie starając się nie sprawiać bratu bólu, mimo to ten krzywił się przy każdym ruchu.

-Rany, ale niesamowite kobiety są w tej Konosze. – mruknął Seiran gdy ułożono go płasko – Jedna na miażdżące dłonie, druga uzdrawiające. Ciekawe co będzie dalej..

 –Wybacz, że tak cię potraktowałam. – rzekła Hanabi  – Ale wtedy myślałam, że atakujesz Mikomi.

-Nic się nie stało. Mając taką cudowną uzdrowicielkę to sam chętnie bym się okaleczył by poczuć ten kojący dotyk. – odparł z uśmiechem zielonowłosy, a Sayame zarumieniła się lekko.

- Zaczynasz majaczyć. Musiałeś się chyba uderzyć w głowę, boli cię może? – powiedziała zakłopotana przerywając na chwilę leczenie po czym wystawiła mu przed oczy dłoń z wyciągniętymi dwoma palcami – Ile widzisz palców? – spytała. Rikuo słysząc zacisnął wargi by się nie uśmiechnąć, chciał zaraz uświadomić medyczkę, że jego brat jest niewidomy, lecz Seiran złapał go za rękę nakazując milczenie.

-Zero. – odparł chłopak.

-Co? – spytała zdziwiona

- Zero palców, nawet dłoni. – zielonowłosy uśmiechnął się

- Tak? W takim razie co widzisz? – spytała kąśliwie Sayame myśląc, że sobie z niej żartuje. Seiran na to uniósł dłoń ku niebu i zaczął mówić głębokim głosem

-Widzę, widzę.. Ciemny, długi tunel, a na końcu lśniące jasne światło..

Na czole różowowłosej pojawiła się pulsująca żyłka świadcząca o jawnej irytacji. Nienawidziła takich wydurniających się na każdym kroku palantów.

-Zadałam ci proste pytanie, a ty sobie żarty stroisz? Chcę tylko ocenić twój stan, więc z łaski swojej nie utrudniaj! – warknęła zdenerwowana

-Niezupełnie, ja po prostu nic nie widzę. – odparł swobodnie po czym odgarnął grzywkę przysłaniającą jego zasnute mgłą oczy. Sayame zarumieniła się zaskoczona i skupiła się na leczeniu rany.

-Emm, przepraszam.. ja nie zauważyłam – bąknęła zawstydzona nie wiedząc co powiedzieć. Co za upokorzenie, ona medyczka nie zorientowała się, że jej pacjent jest niewidomy. Bogowie! Spali się ze wstydu, a jeśli to usłyszy matka albo pani Tsunade..

-Przepraszam, że przeszkadzam, ale może ktoś raczyłby mi pomóc? – rozległ się pełen złości głos Asagiego. Wszyscy spojrzeli w tamtą stronę. Syn Asumy tkwił w ziemi po szyje, tak jak zostawił go Seiran, nie był w stanie wydostać się z pułapki.

-Och, wybacz zapomnieliśmy o tobie. – rzekł przepraszająco Takashi, lecz nie mógł powstrzymać uśmieszku na widok wystającej głowy towarzysza, wykrzywiającej się co rusz gdy Sarutobi starał się wyswobodzić.

-Zauważyłem. Pośpieszcie się, cały zdrętwiałem. – warknął ze złością ciemnowłosy. Po czym niespodziewanie dosłownie wyskoczył z ziemi jak korek od butelki szampana i zwalił się bezwładnie na podłoże

-Proszę bardzo i wybacz, że cię tak wbiłem w ziemię. – powiedział Seiran z uśmieszkiem odrywając dłoń od podłoża. Sarutobi spojrzał złowrogo na zielonowłosego wyczuwając w jego głosie jawną kpinę. Wstał szybko otrzepując się z ziemi i chwiejąc się lekko na zesztywniałych nogach podszedł do grupki.

-Może tak ktoś wyjaśniłby nam co dokładnie się działo z Mikomi? – spytał rodzinę Miyagi.

-No cóż, to może trochę potrwać, ale na razie jesteśmy bezpieczni, więc myślę, że możemy spokojnie odpocząć i przy okazji porozmawiać. – rzekł Tanba i wyciągnął swoją fajkę, którą zaraz zapalił.

-Bezpieczni? Jest pan tego pewien? A co z tymi porywaczami Mikomi? – spytał zaniepokojony Takashi

-Bez obaw. Już załatwiliśmy tego gościa, że nie było co zbierać. – odparł Seiran z uśmiechem – A właściwie to dziadek przerobił go na koci żwirek. – shinobi spojrzeli z podziwem na starca wydmuchującego ze spokojem kłęby dymu

- Kim on jest, ze pokonał jednego z nich – pomyślała Hanabi, a głośno zadała pytanie, które nurtowało ją najbardziej  – Panie Miyagi, ta dziwna świetlista technika, którą widzieliśmy. To była jedynie iluzja?

-Och nie, była jak najbardziej prawdziwa. Ale śmiertelna jedynie dla prawdziwych wrogów. – wyjaśnił starzec. Na twarzach shinobi pojawiło się zaskoczenie i całkowite zdumienie

-W takim razie dlaczego żyjemy? – spytał Asagi podchodząc bliżej

-Bo nie byliście prawdziwymi wrogami. – odparł Miyagi tonem jakby coś całkowicie oczywistego.

- To niemożliwe. Nie ma takich technik shinobi. – rzekła Sayame sceptycznie

-Bo to nie była technika shinobi tylko kapłańska. – odparł na to Rikuo – A mój dziadek jest w nich mistrzem – dodał z dumą chłopiec.

-Dalej nie rozumiem. – stwierdził Takashi drapiąc się po głowie. – Właściwie to jak znaleźliście Mikomi? I naprawdę pokonaliście jednego z Ragnarok? Czy może spotkaliście jeszcze kogoś?

-Zaraz, zaraz po kolei. Wszystko opowiemy, ale pomalutku, nikt nas już nie goni. – rzekł ze śmiechem Tanba.

<Baza Ragnarok>

-Przyprowadź go do mnie.

-Ale Pani..

-Rób co mówię – ucięła Persefona i zerwała mentalne połączenie z Hekate. Wiedziała, że nie powinna tego robić, na pewno nie spodoba się to bratu, ale teraz go nie ma, a ona ma dość bezczynności. Spojrzała znów w unoszące się przed nią zamglone zwierciadło, którym widziała beztrosko rozmawiających ze sobą shinobi i tą rodzinę z kapłanem. Przygotowywali posiłek.

-Co za głupiec, nawet nie postawił żadnej bariery. – prychnęła, gestem dłoni wyłączyła obraz. Mefisto byłby zły, gdyby zobaczył, że używa mocy nawet do takiej sztuczki. Jednak tak chciała zobaczyć tą małą, czekała już trzy dni i jej cierpliwość wyczerpała się, a gdy Ezaw zaczynał się spóźniać postanowiła sprawdzić co go zatrzymuje. Jakież było jej zaskoczenie gdy ujrzała jak jakiś staruch pokonuje Mrocznego Łowcę i do tego prawie obraca w pył.

 Kobieta skierowała się do sanktuarium z grobowcem, gdzie Hekate przyniosła już półprzytomnego mężczyznę. Persefona przyklękła przy nim, przyglądając się jego zniszczonemu ciału. Niemal cała skóra była jedną, czarną-brunatną skorupą, popękaną i spieczoną z otwartymi ranami, przez które widoczne były na wpół spopielone organy. Lewe ramie zostało zniszczone całkowicie po łokieć. Mężczyzna najwyraźniej wyczuł obecność drugiej kobiety, bo poruszył się i zwrócił swój mętny wzrok na siostrę Mefisto. Z jego gardła wyrwał się cichy jęk.

- Nie spodziewałam się, ze mnie zawiedziesz Ezaw. – szepnęła Persefona delikatnie przesuwając palcami po spalonym ciele. – Mefiso nie toleruje porażek, ale ja jestem bardziej litościwa, chyba mam to po matce.– uśmiechnęła się lekko i zwróciła się władczo do klęczącej obok Hekate – Odsuń się.

-Ale.. – chciała oponować, lecz powstrzymało ją spojrzenie Persefony. Cofnęła się w głąb pomieszczenia, by z cienia obserwować co się będzie działo na środku sanktuarium tuż pod kamiennym sarkofagiem.

Siostra Mefiso złączyła dłonie i zaczęła cicho wypowiadać słowa w nieznanym melodyjnym języku, wokół jej palców zaczęło pojawiać się blade złociste światło. Uśmiechnęła się w myślach. Jej brat nie będzie zadowolony, że to robi. Cóż, będzie musiała go jakoś udobruchać gdy wróci z jej nowym naczyniem. Nie przerywając skandowania dziwnej pieśni wyciągnęła dłonie w stronę nieruchomego mężczyzny, przesunęła je tuż nad jego ciałem, muskając jedynie opuszkami lśniących palców. Jego rany za sprawą dotyku kobiety zaczęły się zabliźniać i znikać, zupełnie jakby ich nigdy nie było. Nawet ramie regenowało się powracając do poprzedniego stanu. Ezaw odetchnął głęboko i utkwił szary wzrok w kobiecie, której zawdzięczał ozdrowienie.

-Moja Pani, nie powinnaś.. To niebezpieczne. – rzekł podnosząc się z lustrzanej posadzki już całkowicie wyleczony.

-Daj spokój, Ezaw. – ucięła również wstając – Przecież nic mi nie będzie. Poza tym jesteś potrzebny, a zaraz Mefisto wróci z moim nowym ciałem, wiec mogę chyba użyć odrobiny moich mocy. Nie bądź taki przewrażliwiony jak mój brat, bo naprawdę.. Och!

Kobieta szła już w stronę swojego pokoju oddzielonego kotarą, gdy zachwiała się i chwyciła za głowę. Mroczny Łowca złapał kobietę nim osunęła się zemdlona na ziemię.

-Persefona-sama! – krzyknęła przerażona Hekate, podbiegając do dwójki – Czy wszystko.. Och! – wykrzyknęła gdy zobaczyła z bliska kobietę trzymaną przez Ezawa. Włosy posiwiały zupełnie i wyraźnie przerzedły. Twarz pokryła się siecią obwisłych zmarszczek tak, że przypominała wysuszoną śliwkę. Całe ciało Persefony jakby się skurczyło, wyglądała tak krucho i bezradnie w potężnych ramionach Mrocznego Łowcy. Hekate otrząsnęła się trochę z szoku.

-To ciało.. Musimy szybko zawiadomić Mefiso-samę! Trzeba przenieść jej duszę w inne naczynie, bo inaczej..!

-Nie ma czasu. – przerwał jej Ezaw z Persefoną na rękach. Jego towarzyszka spojrzała na niego zaskoczona

-Co chcesz zrobić?! Nie mamy żadnego innego ciała nadającego się dla Niej! Słyszałeś co mówił ten głupi doktorek! A nie możesz jej stąd wynieść by pomóc inaczej! – wykrzyknęła mu w twarz

-Nie zdołamy zawiadomić Mefiso i tak nie przybędzie na czas. – stwierdził cicho Mroczny Łowca. Wtem Kobieta w jego ramionach poruszyła się wydając cichy jęk.

-Persefono. – rzekł, gdy siostra jego Mistrza zwróciła postarzałą twarz ku niemu. Chciała coś powiedzieć, lecz z jej ust dobył się jedynie niezrozumiały szept. Ezaw pochylił się nad nią niemal przystawiając ucho do jej warg. Usłyszał jedno ledwo słyszalne słowo:

-Grobowiec.

Na twarzy mężczyzny odbiło się przez chwilę niezrozumienie i zaskoczenie, jednak po chwili jego oblicze przybrało niezwykle poważny wyraz.

-Jesteś tego pewna? – spytał, na to kobieta kiwnęła głową. – Dobrze, Pani. – odparł powstając razem z Persefoną w ramionach. Ignorując pytające spojrzenie popielatowłosej zaczął się kierować ku środkowi komnaty, gdzie na podwyższeniu znajdował się kamienny sarkofag. Ezaw wszedł szybko na platformę i ostrożnie złożył kobietę w prostokątnym zagłębieniu.

-Hekate. – zawołał kobietę, która oszołomiona przyglądała się jego poczynaniom. – Pomóż mi.

Jasno-włosa wytrzeszczyła oczy, cofając się lekko i kręcąc głową

-Mistrz by na to nie pozwolił. – szepnęła – Gdy się o tym dowie..

-Gdyby tu był nie musielibyśmy tego robić. – warknął tracąc powoli nad sobą panowanie – A jak myślisz co będzie jeśli ona zginie?

To przekonało Hekate wbiegła na platformę i chwyciła jeden koniec kamiennej płyty, Ezaw złapał drugi. Razem zanieśli go nad sarkofag z leżącą w nim nieruchomą Persefoną. Miała otwarte oczy i wszystko obserwowała, widać było w nich strach gdy Mroczny Łowca ze swoją towarzyszką zamykali ją w grobowcu.

-Wybacz nam, Persefono. – szepnął Ezaw. Widział jak kobieta zamyka oczy i delikatnie potrząsa głową. Słyszał jej przyspieszony, płytki oddech gdy płyta opadła na sarkofag odcinając jej kontakt ze światem. Po okrągłym pomieszczeniu rozległ się głuchy pogłos zamykanego wieka, który obił się echem od ścian i krążył wokół niczym duch. Mroczny Łowca rozciął sobie skórę na kciuku i krwią nakreślił na pokrywie okrąg, potem zaczął składać szereg pieczęci wymawiając przy tym dziwne słowa w podobnym melodyjnym języku co jego pani. Wtem runy na lustrzanej posadzce zaczęły lśnić srebrzystym światłem zapalając się od ścian komnaty i zbliżając się do centrum. Wspięły się na stopnie platformy i niczym błyszcząc świetliki pokryły cały sarkofag, który świecił przez chwilę niczym lampion, by zgasnąć. Teraz grobowiec był czarny od nieznanych run, jedynie na środku pokrywy pozostał czysty okrąg namalowany przez Ezawa, mieniący się srebrzystym światłem.

Na chwilę zapanowała cisza. Hekate spoglądała przerażona na mężczyznę, którego oczy przysłoniły kosmyki czarnych włosów.

-Ezaw..? – szepnęła, lecz ukryta w cieniu twarz nawet się nie poruszyła, mimo to kobieta kontynuowała – Jak powiemy o tym Mistrzowi? To przecież..

-Wyjaśnię mu wszystko. –przerwał jej. – Najważniejsze, że Persefona-sama jest teraz bezpieczna. Odejdź, ja tu zostanę i poczekam na Jego powrót.

Mężczyzna usiadł na kamiennych stopniach naprzeciwko wrót. Stojąca obok czarnooka nie kryła zszokowania.

-Przecież on nam tego nie daruje! – wykrzyknęła – Ześle na samo dno piekieł, zginiemy w męczarniach jakich świat nie zna, on..

-Wystarczy! To ja ponoszę winę za to co się stało! Wiec przestań jazgotać! – przerwał jej podniesionym głosem, wlepiając w nią lodowate spojrzenie – Wynoś się stąd! Nie jesteś tu już potrzebna, głupia wiedźmo!

Hekate nie widziała jeszcze Ezawa tak rozgniewanego, nigdy tak do niej nie mówił. Szybkim krokiem opuściła komnatę obawiając się  furii Mefista, a teraz jeszcze Mrocznego Łowcy. Wrota zamknęły się za nią z głuchym hukiem, zwielokrotnionym przez echo, gdy wszystko umilkło mężczyzna westchnął cicho i spojrzał za siebie, na kamienny sarkofag.

-To dla ciebie największa tortura, prawda? – szepnął bardziej do siebie – Grobowiec utrzymuje twoją duszę wewnątrz. Dzięki temu twoja moc nie będzie się ulatniać gdy tamto ciało zginie, za to jesteś świadoma upływającego czasu. – przerwał i uniósł głowę w górę wpatrując się w ciemne sklepienie. –  Nienawidzisz bezczynności, tego,  że jesteś zdana na innych.. Ale pewnego dnia to się skończy. Możesz być tego pewna Persefono, dopilnuje, by wszystko skończyło się tak jak powinno.

Umilkł, oparł brodę o kolano i utkwił wzrok we wrotach oczekując powrotu Mefisto. Wokół zapanowała niezmącona cisza.

Mefisto ze szczytu najwyższego drzewa obserwował okolice. Wszędzie jak okiem sięgnąć widoczne było jedynie istne morze zieleniących się koron, zabarwionych delikatną czerwienią zachodzącego. Gdzieś tam był jego cel. Wsłuchiwał się uważnie w wiatr, który szarpał jego czarny płaszcz. Gdy postawił sobie zadanie wszystko inne przestawało mieć znaczenie, dosłownie się wyłączał. Co nie znaczy, że działał bezmyślnie. Zeskoczył z drzewa, na co stojąca w oddali potężna postać drgnęła.

-Idziemy, Lukan. – rzekł i nie czekając na odpowiedź olbrzyma otoczył ich ścianą płomieni, które przeniosły ich w inne miejsce, otoczone zewsząd gęstymi zaroślami.

-Za mną. – rzucił lider Ragnarok kierując się naprzód.

-Mistrzu, wybacz mi. Nie chciałbym cię urazić. – powiedział niepewnie Lukan bojąc się reakcji mężczyzny, ten jednak zatrzymał się by wysłuchać podwładnego – Ale chciałbym wiedzieć w jakim celu mnie zabrałeś? Chciałbym poznać swoje zadanie, by je dobrze wykonać, a nie udzieliłeś mi żadnych instrukcji.. – umilkł czekając na odpowiedź. Mefisto zwrócił na niego swoją twarz skrytą za przerażającą maską.

-Będziesz pilnował małej Uzumaki, by jej przypadkiem nie zabił. – odparł bez emocji

****

-Coś się stało dziadku? – sptała Izumi, gdy starzec niespodziewanie przerwał w połowie zdania swoją wypowiedź, a na jego obliczu ukazało się osłupienie. Powstał szybko wpatrując się w skąpaną w mroku linie drzew. Słońce już zaszło i cienie otoczyły zgromadzonych przy ogniu ludzi, teraz wyraźnie zaniepokojonych zachowaniem Miyagiego.

-A więc jednak nas znaleźliście. – rzekł cicho. Nagle zerwał się lodowaty, przenikliwy wiatr, pod jego dotykiem trawa i liście pokrywały się szronem i zamierały. Ognisko dające ciepło zgasło z sykiem zasnuwając otoczenie dymem. Shinobi widząc to wszystko dobyli broni i otoczyli dzieci chcąc odgrodzić je od niebezpieczeństwa.

-Chyba nie staraliście się ukryć. – rozległ się zimny głos spośród ciemności niosąc się echem wśród drzew. Konoszanie rozglądali się wokół niepewnie, nie wiedząc skąd ma nastąpić atak. Zrobiło się wyraźnie zimniej, tak, że z ust shinobi zaczęły wydobywać się obłoczki pary.

- Jest na szóstej, jakieś 10 metrów. – rzekła Hanabi skanując teren swoim Byakuganem, stojący obok niej Miyagi szepnął do niej:

- Uważaj Hyuuga-san, nie wyłączaj swoich oczu. – ostrzegł starzec. Kobieta kiwnęła głową. Przez chwile panowała cisza, Asagi i Takashi skierowali się w miejsce wskazane przez Hyuuge, skąd spodziewali się ataku.

-Lukan, zabierz małą. – rozkazał Mefisto jego głos zabrzmiał nad nimi- w koronach drzew

-Jak sobie życzysz – odparł członek Ragnarok i wyszedł z cienia na polanę.– Wygląda na to, że znowu się spotykamy. – zwrócił się z lekkim rozbawieniem do shinobich, stanął przed nimi nie zważając na nienawistne spojrzenia i  wycelowaną w niego broń

-Chyba nie myślisz, że pozwolimy ci ją tak sobie zabrać! – krzyknął rozgniewany Takashi  stając tuż przed Mikomi. Lukan zatrzymał się i spojrzał na niego mrużąc swoje brązowe oczka z wesołością.

-Doprawdy? A kto mówi, że JA ją zabiorę? Przecież sam mi ją oddasz chłopcze. „Submissio”. – odparł z uśmiechem wyciągając dłoń ku srebrnowłosemu, który stanął jak wryty na jego słowa.

-Chciałbyś przygłupie! – krzyknął Asagi szykując się do ataku. – Dajmy mu nauczkę, Takashi. – zwrócił się do młodego Hakate, ten jednak się nie odezwał.

Wtedy srebrnowłosy odwrócił się ku trójce klęczących w środku, stworzonego przez nich kręgu, dzieci. Mikomi spojrzała na towarzysza, nie wiedziała czemu, ale poczuła lęk.

-T-takashi? – spytała niepewnie rudowłosa gdy chłopak chwycił ją za rękę i podniósł mocnym szarpnięciem do pionu.

-Co ty wyprawiasz?! – krzyknęła zszokowana Hyuuga, zajęta skanowaniem terenu, teraz dopiero zobaczyła jak młody chuunin odciąga od nich szarpiącą się Mikomi. Sayame stojąca najbliżej złapała za ramię chłopaka, chcąc zabrać mu małą, ten jednak niespodziewanie uderzył ją pięścią w  żołądek, dziewczyna osunęła się z jękiem na ziemię. Zaraz przy niej znalazł się Asagi. Nikt ze zgromadzonych nie rozumiał co się dzieje. W tym momencie do tej pory siedzące spokojnie wnuki Miyagiego wystrzeliły ku młodemu Hakate. Nim ktokolwiek się spostrzegł Rikuo wyrwał mu Mikomi i odciągnął od srebrnowłosego. Izumi tymczasem uniknęła ciosu pięści Takshiego naładowanej chakrą błyskawicy przemykając pod jego ręką. Zanurzyła dłoń w szerokim rękawie swojej bluzki i wyciągnęła z niej niewielką karteczkę. Gdy znalazła się tuż przy srebrnowłosym przytknęła kawałek papieru do jego piersi.

- Geijutsu seishoku: Katharsis! – krzyknęła, chłopak wrzasnął jakby go przypalano ogniem i padł na ziemię drżąc cały przez chwilę, potem znieruchomiał. Lukan przyglądał się temu wszystkiemu nie kryjąc zdumienia, a jeszcze większe gdy usłyszał słowa Rikuo.

-Geijutsu seishoku: Jigoku ni okuru! –  Wielkolud zdał sobie sprawę, że nie może się ruszyć, jego stopy pokryły się kryształami, a wokół niego pojawił się świetlisty krąg wypełniony dziwnymi znakami. Nim zdążył jakoś zareagować portal pochłonął go i zniknął nie wydawszy ani słowa.

-Jeden z głowy. Dobra robota . – rzekł Seiran poklepując stojącego obok niego ciemnowłosego chłopca, który uśmiechnął się blado, po czym zachwiał się i byłby upadł gdyby nie Mikomi.

-Chyba trochę przesadziłeś, Sucharku. Ta technika jest dla ciebie… - przerwał i z przerażeniem zwrócił twarz na swoją siostrę, która klęczała kilka metrów od nich przy Takashim. Młoda Uzumaki też tam skierowała wzrok, ujrzała jedynie ciemną, rozmytą smugę zbliżającą się do niczego nie świadomej dziewczyny. Wiatr musnął policzek rudowłosej i wtedy tuż przy Izumi znikąd pojawił się Miyagi. Rozległ się głuchy zgrzyt gdy Tanba zablokował, swoją otoczoną bielą laską, stworzony z błękitnych płomieni miecz Mefisto. Przez chwilę siłowali się w milczeniu.

-Shiro kasai! – krzyknął starzec, a laska zalśniła intensywnie rażąc wszystkich oślepiającym blaskiem. Lider Ragnarok odskoczył kilka kroków, wyciągnął ręce ku niebu i wypowiedział dziwnym nieludzkim głosem „Igneus imber”

-Uwaga! Z góry! – rozległ się  podniesiony głos Asagiego, spojrzeli na korony drzew. Zrobiło się nagle niesamowicie jasno niczym w dzień, ze wszystkich stron spadały na nich srebrzysto-błękitne kule ognia. Wszyscy czuli na twarzach bijący od nich i potęgujący się żar.

- Dayaton no kangoku! – krzyknął Seiran wokół grupy pojawiła się diamentowa kopuła, która odbiła atak i odgrodziła wszystkich od niebezpieczeństwa. Zapanowała cisza.

-Dobra jesteśmy bezpieczni. Wszyscy cali? – spytał po chwili zielonowłosy podnosząc się z klęczek. Wszyscy oddychali ciężko spoglądając po sobie. Izumi przytuliła się do dziadka przerażona tym jak bliska była śmierci gdyby nie on.

-Jestem z was dumny dzieci. – rzekł Miyagi gładząc dziewczynkę po włosach i spoglądając na pozostałą dwójkę swoich wnuków. – Świetnie sobie poradziliście, zgraliście się idealnie.

-To był bardziej impuls dziadku. Poza tym dałam się podejść, a Rikuo zemdlał, bo użył zbyt silnej jak na niego techniki.  – szepnęła Izumi roniąc łzy.

-W tej sytuacji, pod wpływem emocji, zachowaliście się wzorowo. – odparł na to Miyagi uśmiechając się ciepło do wnuczki

-Co z Takashim? Co mu odbiło? –odezwał się nagle podniesionym głosem Sarutobi.

-Nałożyli na niego klątwę kontrolującą – odparła brązowowłosa otarła szybko łzy, po czym ściągnęła nieprzytomnemu chłopakowi z torsu kawałek papieru, teraz cały pokryty czarnymi runami. Miyagi wziął od niej kartkę.

-Walczyliście już z tym olbrzymem. – bardziej stwierdził niż zapytał – Umiejętnie nałożona klątwa lub pieczęć może być niezauważona przez długi czas póki nie zostanie aktywowana.

-Ale nic mu nie będzie prawda? – spytała Sayame z lekkim niepokojem podchodząc do chłopaka by zbadać jego stan.

-Nie, wszystko będzie dobrze. Usunęłam pieczęć, a klątwa nie zdołała, na szczęście ogarnąć jego duszy. – odparła Izumi– Jutro najwyżej będzie go boleć głowa.

Naraz rozległ się głuchy łoskot, a cała diamentowa kopuła zadrżała. Dało się słyszeć odgłos jakby kruszącego lodu, a na lśniącej ścianie pojawiła się sieć pęknięć.

-Jeśli dożyjemy jutra. – szepnął Asagi gdy zobaczył, że przez szczelinki zaczęła przedostawać się mroczna energia

-Niedoczekanie twoje! – krzyknął Seiran przykładając dłonie do ziemi. Cała pokryła się diamentem, a ściany doładowane nową chakrą uzupełniły ubytki. Znowu coś z wielką siłą uderzyło w ich schron, wypełniając go brzęczącym pogłosem. Zielonowłosy pozostał na klęczkach przykładając dłonie do podłoża, by kontrolować na bieżącą stan ich bariery, nie chciał pozwolić na choćby małą szczelinkę.

-Dobra musimy szybko opracować kontratak i plan jak się stąd wydostać – rzekła Hyuuga spoglądając po towarzyszach – Musimy działać szybko by pokonać tego..

-Nie pokonamy go. – przerwał niespodziewanie Miyagi wszyscy spojrzeli zaskoczeni na siwowłosego

-Jak to? Przecież..

-Wygląda na to, sprowadziliśmy swoim zachowaniem, jak to młodzi mówią- „grubą rybę” z tej całej organizacji, nazywanej przez was Ragnarok. Nie zdziwiłbym się gdyby to był ich sam dowódca.  – stwierdził Tanba wyciągając swoją nieodłączną fajkę – Jedynie ja i moje wnuki wiemy jak walczyć istotami jego pokroju. Jednak nigdy nie spotkałem się z taką potęgą, nawet ja z pomącą doświadczonych kapłanów nie byłbym pewien zwycięstwa. Do tego jesteśmy osłabieni.

-Chyba pan przesadza. To tylko jeden człowiek. – odparła Sayame, Miyagi spojrzał na nią tak, że dziewczyna spuściła zakłopotana wzrok.

-Przesadzam, tak? Nie widziałaś tego deszczu ognia, którym nas poczęstował? Nie widziałaś, że potrafił tak ukryć swoja obecność, że nawet oczy pani Hyuuga nie były w stanie go wykryć? Nie widzisz, jak cała ta bariera drży pod jego ciosami choć to czysty, najtwardszy na świecie diament? Gdyby nie Seiran cały czas by jej nie odnawiał bylibyśmy na jego łasce. A powiem ci jeszcze, że to wszystko to nic do tego co naprawdę potrafi. – mówił podniesionym głosem. Tak, że Mikomi skuliła się przestraszona otoczona ramieniem przez pobladłą Izumi.

-Więc co mamy twoim zdaniem zrobić?! – zdenerwował się Asagi – Wywiesić białą flagę i błagać o litość?

-Tacy jak oni nie wiedzą co to litość. – odparł mu beznamiętnie Tanba. Zapanowała cisza, wszyscy zdali sobie sprawę w jakiej beznadziejnej sytuacji się znaleźli. To wrażenie potęgowała krążącą wokół nich mroczna energia. Mimo ochrony diamentowych ścian czuli tą przytłaczającą moc przywodząca na myśl strach z ich najgorszych koszmarów sennych.

-Na pewno jest jakieś wyjście. – szepnął cicho starzec obracając w palcach fajkę – Musimy je tylko znaleźć.

[Mam nadzieje, że się podobało :) Miałam dodać już wczoraj, ale pochłonęła mnie pewna książka i zapomniałam prawie ;p Przepraszam. Dziękuje za wszystkie wejścia i komentarze :) już ponad półtora tysiąca odwiedzin, chyba nieźle jak na początkującą blogerkę :) Życzę miłej niedzieli, a także przyjemnych wakacji.]